فراوانی ژن های کد کننده‏ی آنزیم های تغییر ‏دهنده‏ آمینوگلیکوزیدی در استافیلوکوکوس اورئوس جدا شده از بیماران بستری در بخش سوختگی در جنوب غربی ایران

سابقه و هدف: استافیلوکوکوس اورئوس از مهم‏ترین پاتوژن‏های بیمارستانی در بیماران سوختگی محسوب می‏گردد. یکی از مهم‏ترین مشکلات در ارتباط با درمان عفونت‏های استافیلوکوکوس اورئوس، مقاومت به آنتی‏بیوتیک‏های آمینوگلیکوزید‏ی است. هدف از مطالعه‏ی حاضر تعیین فراوانی ژن‏‏های کد‏کننده‏ مقاومت آمینوگلیکوزیدی در استافیلوکوکوس اورئوس جدا شده از بیماران سوختگی بود. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی، تعداد 81 ایزوله استافیلوکوکوس اورئوس از نمونه سوختگی بیماران بستری شده در بیمارستان طالقانی شهر اهواز جمع‏آوری گردید. برای بررسی مقاومت به متی‏سیلین، از روش ملکولی واکنش زنجیره‏ای پلیمراز (pcr) و تکثیر ژن meca استفاده گردید. الگوی حساسیت ضد میکروبی ایزوله‏ها به 11 آنتی‏بیوتیک با روش دیسک آگار دیفیوژن مختلف بررسی شد. فراوانی ژن‏‏های کد‏کننده مقاومت آمینوگلیکوزیدی aac(6’)-ie-aph(2’’)-i، aph(3’)-iiia و  ant(4’)-iaبا استفاده از روش multiplex-pcr بررسی گردید. یافته ها: بیش‏ترین میزان مقاومت به پنی‏سیلین (53/97 درصد)، اریترومایسین (78/77 درصد) و سیپروفلوکساسین (54/76 درصد) دیده شد. هیچ‏کدام از ایزوله‏ها به ونکومایسین مقاوم نبودند. 65/87 درصد ایزوله‏ ها مقاوم به متی‏سیلین (mrsa) بودند. در بین ایزوله‏های مقاوم به آمینوگلیکوزیدها، ژن aac(6’)-ie-aph(2’’)-i بالاترین میزان فراوانی را داشت، به‏طوری‏که از 63 ایزوله مقاوم، 03/46 درصد به‏طور هم‏زمان دارای ژن aac(6’)-ie-aph(2’’)-i و ژن aph(3’)-iiia بودند و 57/28 درصد فقط دارای ژن aac(6’)-ie-aph(2’’)-i بودند. ژن ant(4’)-ia در هیچ‏کدام از این ایزوله‏ها یافت نشد. استنتاج: با توجه به فراوانی بالای ایزوله‏های mrsa و هم‏چنین درصد بالای ژن‏های کدکننده مقاومت آمینوگلیکوزیدی در استافیلوکوکوس ارئوس جدا شده از منابع بیمارستانی، نظارت مستمر بر فرایندهای کنترل عفونت بیمارستان جهت جلوگیری از گسترش باکتری‏های مقاوم در محیط و انتقال آن به بیماران ضروری است.